Ode aan de Minneola
Ze waren er opeens. Eerst nog bescheiden tussen het exotisch fruit, maar nu zie ik ze met kilo’s tegelijk. Een geboorte-explosie lijkt het wel. Liefkozend houd ik een Minneola omhoog. De oranje vrucht die lijkt op een sinaasappel maar behept is met een obsceen uitstulpinkje. Ik ga met mijn hand over de stevige schil, ruik eraan en kijk tenslotte naar het knobbeltje. Tot de groenteverzorger van de plaatselijke supermarkt me vriendelijk verzoekt elders artikelen te gaan betasten.
Ik spoed me naar huis met een kilootje of twee en merk dat de schil zich wonderbaarlijk makkelijk gewonnen geeft. De partjes maak ik los van elkaar en ik steek er een in mijn mond en bijt.
Een smaakexplosie.
Misschien is het de overdosis aan vitamine C, maar ik wil plots over deze Minneola schrijven. De uitstulping van de schil zit op de plaats waar de steel heeft gezeten, lees ik op internet. Het is een kruising tussen een mandarijn en een grapefruit. En verder leer ik hoe je een Minneola het best bewaart en wat je er allemaal mee kan doen. Nuchtere informatie over een vrucht die al 3.500 jaar bestaat. Zucht. Hoe schrijf je een ode aan een vrucht?
Ik schil er nog een. En nog een.
Mijn vingers zijn oranje. Gefrustreerd gooi ik de schillen in de vuilnisbak. Het is onmogelijk om mijn overdonderende zintuigelijke ervaring te beschrijven. Zelfs wanneer ik lees dat Tangelo de familienaam van deze citrusvrucht is, weet ik dat een vergelijking met de sensuele Latijns-Amerikaanse dans niets meer wordt dan een cliché.
Dichter Fetze Pijlman weet wat ik voel, maar hij komt niet eens in de buurt van mijn persoonlijke Minneola-experience:
“Het lust ons zingend u te loven,
o, appel, peer en mandarijn.
Wanneer gij rijpt in onze hoven
of op het rek van Albert Heyn”
De vrucht wordt trouwens op verschillende manieren geschreven op het web. Minneola of Mineola. Who cares. Citrusvruchttelers zijn geen schrijvers.
Gelukkig niet.
Annette Verspoor
27 januari 2014
***
Kill your Darlings
Een schoen
Of ik mee wilde naar de Nike Store in Hilversum. Sportkleding in alle soorten en maten met 25% korting. Ik zei eerst nee, want het worstelen met de structuur van de tekst die ik aan het schrijven was was mijn enige sportieve prestatie sinds lange tijd. Maar toen ik hoorde dat ze er All Stars hadden ging ik alsnog overstag. De klassieke gymp van Nike die lekker loopt en, niet geheel onbelangrijk, ook goed past bij de rest van mijn garderobe.
Air Max
Met de doos onder mijn arm liep ik naar de kassa en passeerde daarbij een paar donkerpaarse Nike Air Max, die ook in mijn maat beschikbaar was. Je weet wel. Zo’n Gabber en Swag schoen. Gympen met een alle kledingetiquette tartende oplopende witte zool en een doorzichtig luchtkussentje bij de hak. Voor ik het wist had ik ze aan. Je weet niet wat je voelt! Mijn voeten jubelden. Deze wilde ik en geen andere. Niet voor de sportschool, maar voor in huis, op straat, naar het werk, bij het boodschappen doen, op de dansvloer.
Weg ermee
Maar pasten ze ook bij de rest van mijn kleding? Ik liet de inhoud van mijn kast in gedachten de revue passeren. De conclusie was hard maar onvermijdelijk. Dit was een gevalletje ‘kill your darlings’. Hoe lekker ook, hoe fijn ook, als het niet past bij de rest: weg ermee! Conclusie: Nike Air Max zijn als mooie maar misplaatste zinnen in je column of verhaal. Ze voelen heerlijk aan maar laat je ze (st)aan dan heeft dat een negatieve invloed op het geheel.
Air Max = een geschrapte darling
Ik geef vaak het advies om de geschrapte onderwerpen te bewaren, als je er echt geen afscheid van kunt nemen. Maak een geschrapte darlings mapje aan. Wie weet komen ze ooit nog van pas en kun je er een goed verhaal omheen schrijven. Dat doe ik ook met de Air Max. Ze zitten verankerd in een mapje in mijn hoofd. Ik ben naarstig op zoek naar een goede context om ze daar weer uit te halen. Ik zie een citytripje naar Berlijn opdoemen, waarbij ik heel veel moet lopen…
Annette Verspoor
5 januari 2014
___________________________________________________________________
